ඇරඹුමම කඳුලක් වෙලා....

මම කොට්ටයට ත්, ඇඳවිට්ටමට ත් වාරු දී ජනෙල් පියන් පත් අතරින් දිස්වන ඈත ආකාශය දෙස බලා හිඳිමි... මට ත් නොදැනීම කඳුළු බිඳු එක දෙක දෙකොපුල් තල තෙමාගෙන රූරා වැටෙයි.. හඬන්නට තවත් කඳුළු ඉතිරි වි නැති බව දන්නා මසිතට ඒ ගැන වගක් නැත... සිහිනයකදි ඇසුණු හඬක් මෙන් ජංගම දුරකතනය ඔස්සේ ගලා ආ ඇගේ අවසන් වදන් කිහිපය නැවත නැවතත් මසිතේ හොල්මන් කරයි..

අපි මේක නවත්තමු !
අපි මේක නවත්තමු !!
අපි මේක නවත්තමු !!!

* * * * * * * * * * * * * * *

ඈ නොනවත්වාම ඉකිබිඳියි...
මඳ නිහැඬියාවකට පසුව නැවතත් ඇගේ හඬ අවදි වෙයි...

“අපි මේක නවත්වමු !”

මම ගල් ගැසී ගියෙම්.. මට දැනුණේ මගේ තොලකට වියළි යන බවකි.. මා එය සිහිනෙකිනිදු අපේක්ෂා නොකළ දෙයකි.. විශේෂයෙන්ම ඇගෙන්... ඇගෙන් නම් කිසිදා අපේක්ෂා නොකළ දෙයකි...

ඇගේ තිර හඬ, මගේ හදවත පතුළටම කිඳා බසින බවක් දැනේ... එහෙත් ඈ නොනවත්වා හඬයි... පොඩි එකියක මෙන් හුස්ම අල්ලන්නේවත් නැතිව හඬන ඇගේ හඬ මගේ සිත තලා පෙලා දමන සෙයකි..

අසීරුවෙන් වචන දෙක තුනක් ගලපා ගනිමි..

“සුදු ! ඔහොම අඬන්න එපා... මට බය හිතෙනවා.. ”

නැවතත් නිහැඬියාවකි...

කෙමෙන් කෙමෙන් ඉකි බිඳුම් හඬ අඩු වෙයි... ඈ ආයාසයෙන් වචන ගලපන්නට උත්සාහ කරන බව මට දැනේ...

“මං ඔයාට ඇත්තටම ආදරෙයි... ඒත් මං මොනව කරන්න ද ? මං දන්නවා මට කවදාවත්ම ඔයා තරම් හොඳ කෙනෙක් ලැබෙන්නෙ නෑ කියල.. ඒත් මේ පවිකාරිට ඔයාව ලබන්න තරම් පිනක් නැද්ද කොහෙද... මං මේ තීරණය ගත්තෙ ඔයා මට තීරණයක් ගන්න බල කරපු නිසා.. මං කැමතියි මේක නවත්වපු බව ගෙදරට අඟවල ටික කාලයක් සද්ද නැතුව ඉන්න.. එතකොටවත් හැමදේම හරියයි කියල හිතෙන නිසා... ඒත් ඔයා ඒකට කැමති නෑනේ... ඔයා කියන්නේ මට ඔයාව බඳින්න කියල... අනේ මං ඒකට කැමති නැතුව නෙමෙයි... ඒත් මට බයයි අම්මලගෙ තාත්තලගෙ හිත් රිදෙව්වොත්, අපිටත් කවද හරි විඳවන්න වෙයි කියල... ඒ ඔක්කෝටමත් වඩා මට බයයි අපේ තාත්තා ඔයා ට මොනව හරි කරයි කියල..”

“උඹ මේක නවත්තන්නම ඕන... නැත්තං මං ඌට ඇසිඩ් ගහනවා...!!!”
මගේ වෙන්ඩ (සිටි) මාමා කියා තිබිණි... උගත් මිනිසෙකුට කවදාවත් සිතීමට හෝ හැකි දෙයක් ද ? මේ සම්බන්ධය නැවැත්විය යුත්තේ ඇයි ? ඔහු ඉදිරිපත් කරන හේතූ සියල්ලම මනස්ගාත පමණි.. සැබෑ හේතුව වෙනකකි.. ඔහු මට කැමති නැත... මොකක්දෝ අහේතුවකට ඔහු මා නොරුස්සයි..

“ඒ හන්දා අපි මේක නවත්තමු ! අපි දෙන්න වෙන් වෙන්නෙ තරහකින් නෙමෙයිනේ.. ඔයා ගැන මගේ හිතේ තියෙන ආදරය හැමදාටම එහෙමම තියේවි.. ” ඈ මහ හඬින් හඬයි...

මට ද හැඬිණ.. මහ හඬින් ඉකි බිඳිණ...

“අනේ රත්තරන් ඔයා අඬනවද ? ඔයා අඬන්න එපා... මට පවු පිරෙයි ..
මේ දරාගන්න බැරි ආදරය හිතේ තියාගෙනම අපි වෙන් වෙමු...”

“ අනේ මට කියන්න... මාව පාරෙදි එහෙම හම්බවුනොත් ඔයා ආයේම මා එක්ක කතා කරනව නේද ? කියන්නකෝ...”

මට දැනුණේ මගේ හුස්ම හිරවන බවකි..

* * * * * * * * * * * * * * *

“උඹ ඌව බැන්දොත් අවුරුදු දෙකක් යන්න කළින් උඹ මැරෙනවලු.... ඇයි විහින් නැහෙන්න හදන්නෙ.. උඹට ඌව අතාරින්න බැරි දෙයක්වත් වුණාද ?”

ඇගේ පාර්ශවයෙන් අප දෙදෙනාගේ හඳහන් පරික්ෂා කරවා තිබේ.. එක් අයෙක් කියා තිබුණේ බැන්දත් එය මාස ගණනකට පමණක් සීමා වන විවාහයක් වනු ඇති බවයි.. තවෙකෙක් කියා තිබුණේ මේ විවාහය සිදු වුවොත් මා මිය යන බවයි... විවාහය සිදුවුවහොත් අනිවාර්යයෙන්ම කහ කිරිල්ලිය මිය යන බව අනෙකා කියා තිබුණි...

මා හඳහන් විශ්වාස කරන්නෙක් නොවෙමි.. මට ලැබී ඇත්තේ අපේ අම්මාගේ ආභාශයයි.. ඈ ආගම දහමට ලැදී විවෘතව සිතන කෙනෙකි.. කිසිදා හඳහන් විශ්වාස නොකරයි.. අපේ අම්මා කවදත් මගේ සතුට ගැන පමණක් සිතයි... ඈ කවදාවත් මගේ දේවලට විරුද්ධ නොවේ... එහෙත් මගේ පියාත් නැන්දලාත් උග්‍ර හඳහන්වාදීයෝය.. ඔවුන්ගෙ කැමැත්ත ලැබෙන්නෙ හඳහන් අනුව බව දැන සිටි හෙයින්, අප අතර සම්බන්ධය ඇතිවූ වකවානූවේම ඇගේ හඳහන් කොපිය අපේ තාත්තාටම දී පරික්ෂා කෙරෙව්වෙමි... ඒද අපේම සීයා කෙනෙකු ලවාය.. ගමටම සිටින ප්‍රසිද්ධම හඳහන් බලන්නා ඔහුය... ඔහු කියා තිබුණේ හඳහන් දෙක මධ්‍යස්ථ බවයි... විසි පොරොන්දමෙන් 15 ක් ගැලපෙන බවකුත් පැවසිණ.. සම්බන්ධයට අපේ තාත්තාගේද ආශිර්වාදය ලැබිණි.. අපේ පැත්තෙන් මට පනින්නට තිබුණු ලොකුම කඩුල්ල එයයි..

මා සැමවිටම ඇයට කීවේ මා ගැන ඉක්මනින්ම ගෙදරට කියන ලෙසයි... එහෙත් ඈ ඊට බිය විය...
"ඔයා දන්නැහැ... අපේ තාත්තා හරි වසයි... හරියට කුල මල හොයනවා... ඔයාල මිශ්‍ර කුල කියල දැනගත්තොත් කවදාවත් මේකට කැමති වෙන්නෙ නැහැ.. අපි ටිකක් ඉවසල බලමු.."
මම නිහඬව ඇයට ඉඩ දුන්නෙමි...

කාලයත් සමඟම ගලා ගිය අපේ සම්බන්ධය ඇගේ දෙමව්පියනටද රහසක් නොවන්නට වැඩිකල් ගියේ නැත... වහාම පැමිණ ඔහු හමුවන ලෙස, මගෙ වෙන්ඩ (සිටි) මාමාගෙන් නියෝග ලැබිණ... මාත් මගේ පියාත් ඇගේ නිවසට ගොස් ඔහු හමුවන්නට අදහස් කළෙමු.. එහෙත් ඔහු ඊට දැඩි ලෙස විරුද්ධ විය..

මගේ පියාටත් කේන්ති ගොස් තිබිණි...
"මනුස්ස කමට ගෙදරට ගිහිල්ල හම්බවෙන්න හැදුවහමත් එපා කියනව නම්.. ඕක අල්ලල දාල නිකං ඉන්න එකයි ඇත්තෙ.. ඔච්චරයිද කෙල්ලො ඉන්නෙ මේ රටේ..."
එහෙත් අවසානයේ මා සමඟ ඔහු වැඩ කරන තැනට යාමට තාත්තාද ආවේය...

එය සුහද හමුවක් නොවන බව දැන සිටියත්... උසාවියක් වේ යැයි මම නොසිතුවෙමි... බඳින වයසේ සිටින කෙල්ලෙක් හා කොල්ලෙක් අතර සම්බන්ධයක් ඇති වීම ලොව භයානකම අපරාධය යැයි ඔහු විශ්වාස කරනු ඇතැයි නොසිතුවෙමි.. එහෙත් මා නොසිතූ දේම සිදුවිය.. ඔහුට අනුව මා අපරාධකරුවෙකු විය.. ම පියා සමඟ වදනක් හෝ නොදෙඩීමට තරම් නිහතමානී වූ ඔහු, තමා මේකට කිසිසේත්ම කැමති නොවන බව මගේ මුහුණටම කියන්නට තරම් නිර්ලෝභී විය.. හේතුව ඔහු කොළඹ මිනිසුන් අප්‍රිය කිරීමය... මා ගැන හෝ මගේ ගතිගුණ ගැන කිසිවක් ම නොදැනම හේ මා අප්‍රිය කළේය... එය ඔහුගේ අවසන් තීරණය විය... ඉදිරිපත් කරන ලද ඇපෑලද නිශ්ප්‍රභ කෙරිණි... සම්බන්ධය නවත්වන්නට නියෝග ලැබිණ...

එහෙත් මට මෙන්ම ඇයටත් එය කළ නොහැකි විය...
පසුවට කල් දැමීම් මධ්‍යයේ අපේ සම්බන්ධයද ගලා ගියේය...
එහෙත් යමහල නැවත විදාරණය වුයේ පසුගිය සතියේය...
අප දෙදෙනා අල්ලාප සල්ලාපයේ යෙදෙණු දුටු කවුරුන් හෝ එය ඇගේ පියාගේ කණේ තබා තිබුණි...

එතෙක් පැවති නියෝග - තර්ජන බවටත්, තර්ජන - ගර්ජන බවටත් පරිවර්තනය වන්නට විය...
ඇගේ නිවසින් අපට කිසිදා ආශිර්වාදය නොලැබෙන බව අප දෙදෙනාටම සක් සුදක් සේ පැහැදිලි විය..
ඇය තීරණයක් ගත යුතු ම විය..

අවසානයේ ඈ තීරණයකට පැමිණ තිබේ... !

|සේයාරුව PicApp අඩවියෙනි|

සනා කොලුවගේ අසා ලිවීම

ඔන්න අද නම් කියන්න යන්නෙ සනා පුංචි සන්දියේ සිද්ධ වෙච්චි අලි අකරතැබ්බයක් ගැන... සනා කිව්වේ මේ අපේ ක්‍රිකට් ගහන සනා හෙම නෙවී.. සයිබර් අවකාශයට ගොඩවෙද්දි නම දිග වැඩියි කියල හිතුණ හින්දා, ඒක කොට කර ගත්තනෙ... සන්සරසිදු කියල.. අපේ රවා කොලුවට පින් සිද්ධ වෙන්න ඒ නම තවත් කොට වුණා... සනා කියල... ඔව් ඔව් මේ කියන්න යන්නේ මේ සනා මෙතුවක් කාලෙකට කාපු ලොකුම චාටරේ ගැන තමා ඕං...

ඔන්න මේක සිද්ධ වුණේ එකදාස් නවසිය බර ගණන්වල...ඒ කියන්නේ සනා ඉස්කෝලේ යන කාලේ... ඒ කාලේ සනා ඉස්කෝලේ දෙවැනි කැලෑසියේ තමා හිටියේ... කොළඹ ඉස්කෝලෙට එන්න කලින් සනා ගියේ ගමේ ඉස්කෝලෙට නෙව.. ඒක ඉතින් මිශ්‍ර පාසලක්.. ඒ කිව්වෙ ඒ ඉස්කෝලේ දැරිවියොත් හිටියා කියන එකනෙ.. අප්පේ... චාටරේ දෙගොඩ තලා යන්නෙත් ඒ හින්දමයි... දැන් මෙහෙම හිටියට.. බලන්න එපෑයැ ඒ කාලේ... සනා තරම් දඟයෙක් ඒ ඉස්කෝලේ හිටියේ නැති තරමි.. දඟ වැඩ කිව්වට එව්ව මේ කාටවත් කරදරයක් වෙන වැඩ එහෙම නෙවී.. කොච්චර දඟ වැඩ කළත් සර්ල මිස්ල සනාට හරි ආදරෙයි... හැමදාම පන්ති නායකයා වෙන්නෙත් සනාම තමා.. අනික පන්තියෙ පළවෙනිය වෙන්නෙත් සනානෙ...

මේ.. මේ.. අනෙක් පැත්තෙන් නෙමෙයි හරි ද ?

ඒ කාලේ සනාලගේ දෙවැනි කැලෑසිය බාරව හිටියේ ඊවා ටීචර්.. අප්පේ බලන්න එපායෑ.. සිරියාව.. කොටින්ම ළමයි ටික ටීචර්ගෙ මූණ බලන්න බයයි.. සිරියාවන්තකම වැඩි හන්දද කොහෙද.. හැබැයි ඉතින් ඔය ඕන ටීචර් කෙනෙක්ගේ හිත දිනා ගන්න සනා තරම් දස්සයෙක් මුළු කැලෑසියෙම හිටියෙ නැති තරම්.. ටීචර්ල කාට බැන්නත්.. කාට ගැහුවත් සනාට නෙමෙයි වචනයක් කියන්නෙ.. ඕං බලමුකො ඒකෙත් හැටි.. එව්ව ඉතින් කොම්පියුටර් ජිල්මාට්.. නෑ.. නෑ.. වැරදුණා.. සනාගේ ජිල්මාට්...

ඔන්න ඉතින් දෙවැනි කැලෑසියේ අවසාන වාර විභාගයත් කිට්ටු වුණා කියමුකො.. මතකනේ ඒ කාලේ... වාර විභාගයක් කිව්වහම.. තියෙන ජාති.. බලා ලිවීම...(කොපි කැට් කිරිල්ල නෙමෙයි ඕං)අසා ලිවීම... චිත්‍ර ඇඳිල්ල... ගණන් හැදිල්ල.. හප්පොච්චියේ තව එකී මෙකී නොකී ජාති නම් කොච්චරක් ද... ඕං ඔය අසා ලිවිල්ල තිබ්බ දවසේ තමා සනා තමන්ගෙ ජීවිතේ මුහුණදෙන අලිම අලි අකරතැබ්බයට මුහුණ දෙන්නෙ...

මාස දෙකයි.. දින දහයයි.. එදා වැහි දවසක්.. (කතාවක් කියන්න ඇවිල්ල සිංදු කියන්න හදනව කියල හිතුවද..)
මං මේ කිව්වේ එදා නම් මාර දවසක්.. වහිනව කියන්නේ.. හිටු කියල..

ඔන්න ඉතින් හැමෝටම පාට පාට කඩදාසි දීලා තිබ්බේ උත්තර ලියන්න.. මතකනේ ඒ කාලේ.. ඔන්න දැන් ඊවා ටීචර් අසා ලිවීමේ විභාගය පටන් ගත්තා... සාමානයයෙන් අසා ලිවීමට වචන දහයක් පහළොවක් දෙනව... එකකට එක ලකුණ ගානෙ.. ඔන්න ඕකනෙ කරන්න බැරි.. එක අකුරක් වැරදුණොත් ඔක්කොම හබක්.. ඉතින් ටීචර් පන්තිය වටේ භ්‍රමණය වෙද්දි.. අපි ටීචර්ගේ වටේ පරිභ්‍රමණය වෙල හරි.. වචනේ හරියට අහගන්න ඕනෑ... ඉතින් දැන් ටීචර් එකින් එක වචන කියාගෙන යනව.. එළියෙ කොච්චර තදින් වහිනවද කිව්වොත් ටීචර් කියන සමහර එව්වා ඇහෙන්නෙම නැති තරම්.. සාමානයයෙන් ඔය එක වචනයක් දෙපාරක් විතර කියවනවනෙ.. අපිත් ඉතින් හරි හරියට ලියනව.. ඔන්න එකපාරටම ටීචර් තව වචනයක් කියනව... “__ඩය"... සනා ඉතින් කන් දෙක ටීචර්ගෙ කට ළඟටම ගෙනිහින් අහන් ඉන්නව.. “__ඩය" ෂිහ්.. සනාට අර පළවෙනි අකුර ඇහෙන්නෙම නෑ... බැරිම තැන මෑන් කනට අතත් තියාගෙන කන් දෙක අලි කන් දෙකක් කරගෙන අහන් හිටියා, ටීචර් තුන්වෙනි පාරටත් කියවද්දි... ම්ම්හු... මේකගේ කන් වල ඉටි පිරිලද මන්ද.. අර පළවෙනි අකුර මූට ඇහෙන්නෙම නෑ.. දැන් මොනව කරන්න ද ? ආයේ ගිහින් අහන්න යැ.. සනා බැලුව පොඩ්ඩක් වට පිට.. සහෝදර සහෝදරියෝ ටික ගජරාමෙට වැඩ.. හීන් සීරුවේ ළගම හිටි එකාට කිට්ටු කොලා, ඇස් දෙකෙන්.. ම්හු.. මෙන්න මූ අතිනුත් වහගෙන.. සනා බලයි කියල වෙන්ඩැ.. අපි අහුවෙයි ඕවට.. දැන් ඉතින් කරන්ඩ දෙයක් නෑ.. හොඳට හිතල බලල ගැලපෙන අකුරක් දානවා.. සනා එහෙම හිතුවා..

ඔය ඉන්නෙ සනා ඒ කාලේ...

Image: photostock / FreeDigitalPhotos.net

ටීචර් අනිත් වචන ටිකත් කියවගෙන කියවගෙන යනව.. පෙර ආත්මෙ කෝච්චියක් ද මන්දා... සනා ඒවට ඇහුම්කන්දීගෙන හිටියට මිනිහගේ හිත දුවන්නෙම අර බැරිවෙච්චි වචනෙ පස්සෙන්.. සනා ඉතින් දැන් අකුරු ගලපනව... ටීචර් කිව්වේ ලයන්න කියලද... “ලඩය“ ම්හු.. නෑ.. නෑ.. ඒක නෙමෙයි.. ම්ම්... සනාගේ මොළේ දැන් එකසිය ගානට වැඩ... මොකක්ද මෙතන්ට දාන්ඩ පුළුවන් අකුර... ම්ම්ම්... ආහ් හරි... සනාට හීන් හිනාවක් ගියා.. ඒ කාලේ ආකිමිඩිස් ඉපදිලාවත් තිබ්බේ නැති හන්දා හොඳයි.. නැත්තං තන්තොසේ වැඩිකමට සනා ඇඟේ නූල්පොටක්වත් නැතුව ඉස්කොලේ වටේ දුවනව “යුරේකා.. යුරේකා..“ කිය කිය.. ඇයි ඉතින් සුළුපටු සොයාගැනිල්ලක්යැ.. ඕං ඉතින් සනාබෝයි උජාරුවට අර වචනෙ සම්පුර්ණ කොරනවත් එක්කම ඊවා ටීචර්, සනාගේ උත්තර පත්තරේ ඩැහැගෙන ගියැයි කියමුකො..

කොහොමින් කොහොම හරි වාර විභාගෙ ඉවර වුණා.. දැන් ඉතින් වාර අවසානෙ ගුරුදෙගුරු හමුව.. හප්පේ එදාට තමා එපා වෙන්නෙ.. ඇයි ඉතින් අම්මල තාත්තලව එක්කගෙන එන්න එපැයි ටීචර් හම්බවෙන්න..

සනාත් ඉතින් කිසි ගින්දරක් නැතුව අම්මිල ඇත්තොත් එක්ක ගියා කියමුකො ඊවා ටීචර්ව හම්බවෙන්න.. අර කොතනත් වගේ.. මෙතැනත් මාර පෝළිම.. නයා ගියා වගේ තමයි.. ඔහොම පෝළිමේ ඉඳල ඉඳල තමන්ගෙ වාරේ ආවහම සනා ගියා ඊවා ටීචර් ගාවට.. අම්මිල ඇත්තොත් එක්කම..

සනා දැක්ක විතරයි... ඊවා ටීචර්ට තන්තොසේ වැඩිකමටද කොහෙද බකස් ගාලා හිනා ගියා.. හිනා ගිහින් නැවතුනා නම් මදැයි.. මේං ඊවා ටීචර් පැල් බැඳගෙන හිකි හිකි ගානවා.. සනා ෆුල් අන්දුන් කුන්දුන්... මේ මොකදෑ මේ.. ඊවා ටීචර්ට වෙල තියෙන්නෙ... සනා ඇස්දෙක කරකවල තමන් දිහාම බැලුවා.. සනාගෙ කමිසෙ..? මැදපු විදිහටම තියෙනව.. පොඩිවෙන්ඩ තියා හිතලවත් නෑ.. කලිසම..? ඔව් ඒකත් තියෙන්ඩ ඕන තැන තියෙනව.. ලේන්සුව..? ඔය තියෙන්නෙ ලස්සනට.. කමිස පොඩ්ඩට කටු ගහල... මේස්.. සපත්තු.. එහෙමත් හරියටම තියෙනව.. ෂාහ්.. සපත්තු දෙකෙන් මූණ බැලුවහැකි.. ඉතින් තව මොනාද.. ඇයි කොණ්ඩෙ..? ආහ් කොණ්ඩෙ නම් පොඩ්ඩක් වැඩියි තමා.. ඒත් ඉතින් මෙච්චර හිනාවෙන්න මොකක්ද ඕකේ තියෙන්නෙ.. බොලේ හැබෑට කපුටෝ කුඩුවක්වත් හදාගෙනද ? සනා ඔලුව අතගාලා බැලුව.. ම්හු.. එහෙම එකකුත් නෑ.. සනා බෝයි දැන් හිටු කියල කල්පනා කරනවා.. ඊවා ටීචර්ගෙ හිනාව නම් නවතින්නෙම නෑ වගේ.. බොලේ අද හඳ මෝරන දවසක්ද.. සනාට එක එක විකාරත් හිතෙනව.. ඊවා ටීචර් හිනාව නවත්ත ගන්නම බැරි තැන මොකක්දෝ ෆයිල් කවරයක් අස්සෙන් ගත්තු කොළයක් අපේ අම්මිල ඇත්තන්ට පෙන්නනව.. කිරි අප්පට බල්ලො පැනපි.. මේ මගේ උත්තර පත්තරේ නොවැ.. සනාබෝයි දැන් අම්මිල ඇත්තො දිහා බලං ඉන්නව.. මේං බොලේ අර හිනාව බෝවෙන රෝගයක් වෙල අම්මිල ඇත්තන්ටත් වැළඳිල... අම්මිල ඇත්තොත්.. ඊවා ටීචර් එක්ක හරි හරියට කැකිරි පළනවා... මෙයාලට මෙච්චර හිනායන්න මොනාද මූ ඕකේ ලිව්වේ... මුකුත් හිනායන දෙයක් නම් ලිව්වේ නැති බව සනාට විශ්වාසයි.. ඒ ගැන නම් සැකයක් නෑ.. බැරිම තැන සනා අම්මිල ඇත්තන්ගෙ අතින් උත්තර පත්තරේ උදුර ගත්තා.. මුල ඉඳල අගට කියෙව්වා.. අග ඉඳල මුලට කියෙව්වා.. ම්හු.. මේ බෝවෙන රෝගෙට හේතුකාරණා සනාට නම් තේරුම් ගන්නම බෑ.. සනා තව ටිකක් හොඳින් බැලුවා.. හැමදේම හරියට ලියල තියෙනව.. කිසි අවුලක් නෑ.. හෝව් හෝව් පොඩ්ඩක් හෝව්.. මේං බොලේ සනා එදා අච්චර අමාරුවෙන් ගලපගත්තු වචනෙට ටීචර් ලොකු කතිරයක් ගහල.. හත්වලාමේ එහෙම වෙන්නෙ කොහොමෙයි... සනා ඉර හඳ ගැටලන්න කල්පනා කොළා.. ම්හු.. කොච්චර කල්පනා කොළත් අදටත් සනාට නම් "ප"යන්න ඇරෙන්න එතැනට ගැලපෙන වෙන අකුරක් හිතා ගන්නම බැහැ නෙව..

බලන්න ඔයාලට එහෙම වෙන අකුරක් මතක් වෙනවද කියල...